Κορυφογραμμή Όρους Κερκίνη - Μπέλλες 2031μ

Διάσχιση Κορυφογραμμής Όρους Κερκίνη - Μπέλλες 2031μ
Προς τα τέλη Ιουλίου 2010 δέχτηκα από τον φίλο επί ετών Γιάννη Ρέκλο (Οικοπεριηγητής)   πρόσκληση για την διάσχιση της κορυφογραμμής του όρους Μπέλλες ή Κερκίνη. Το όρος Μπέλλες βρίσκεται στην περιοχή της Μακεδονίας Ν.Σερρών, στην Ελλάδα το βορειοδυτικό τμήμα, σε ποσοστό 45%, στην ΠΓΔΜ το νοτιοανατολικό τμήμα, σε ποσοστό 35% και στην Βουλγαρία το νοτιοδυτικό τμήμα, σε ποσοστό 20%.

Η πεζοπορική μας διαδρομή θα περιλάμβανε δυο σκέλη μοιρασμένη σε τρείς μέρες,  το πρώτο σκέλος είχε σκοπό την επαναχάραξη η σε κάποια άλλα σημεία την εκ’ νέου  χάραξη, διάνοιξη και σήμανση του πεζοπορικού μονοπατιού από το Νεοχώρι (Π.Φιλύρα) προς την κορυφή του όρους και στην συνέχεια την διάσχιση της κορυφογραμμής από το ψηλότερο σημείο 2031μ Ράντομιρ (Radomir – Kalabak, (επίσημη ελληνική ονομασία δεν υπάρχει) προς το τριεθνές, Ελλάδα – Βουλγαρία – ΠΓΔΜ. 

Η ανάβαση από την Π.Φιλύρα είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο πρωί της 24 Ιουλίου αλλά ο καιρός ματαίωσε προσωρινά την αναχώρηση μας καθώς έντονες καταιγίδες η οποίες συνεχίστηκαν και την Κυριακή σε μικρότερο βαθμό δημιουργούσαν αντικειμενικές δυσκολίες έτσι λοιπόν την δευτέρα το πρωί με καθάρια ατμόσφαιρα  κάτω από τον καταγάλανο ουρανό ξεκινήσαμε.

Κοντά στο εγκαταλειμμένο φυλάκιο της Ομορφοπλαγίας, συναντήσαμε ελεύθερα άλογα να δροσίζονται στην ποτίστρα. 

 Για να συναντήσουμε το μονοπάτι χρειάστηκε να βγούμε από την βόρεια πλευρά του χωριού και να κατευθυνθούμε προς τον παλιό οικισμό παράλληλα με το τσιμεντένιο κανάλι που καταλήγει στον ταμιευτήρα νερού 420μ,  από εκεί συνεχίσαμε τον  χωματόδρομο μέχρι να συναντήσουμε αριστερά μας την αρχή του μονοπατιού

Τα πρώτα μέτρα ήταν καθαρά και υπήρχε πολύ καλός ρυθμός, γρήγορα όμως συναντήσαμε τα φυσικά σύνορα της φύσης, μεγάλες συστάδες από βατσινιές, θάμνους, αγριοτριανταφυλλιές, τα ψαλίδια ανέλαβαν δουλεία.

Πολλά σημεία έμοιαζαν αρχικά απροσπέλαστα και χρειάστηκε  πολλές φορές το ψαλίδι να αλλάξει χέρι , το κάθε βήμα που κάναμε μας όπλιζε με δύναμη και υπομονή για να διανύσουμε τα επόμενα μέτρα.

Ταυτόχρονα φροντίζαμε να στολίζουμε με τις όχι και τόσο καλόγουστες κόκκινες κορδέλες την διαδρομή αφού ήταν δύσκολη η χρήση σπρέι στα σημεία αυτά. 

Μετά από 3½ με 4 ώρες  στο ίδιο μοτίβο ώρες φτάσαμε στα 775μ όπου και συναντήσαμε τον δασικό δρόμο που ενώνεται με  το μονοπάτι για την κορυφή.

Το πρώτο μέρος είχε σχεδόν ολοκληρωθεί, ένα μικρό διάλειμμα για τα απαραίτητα και η κατάβαση ξεκινά για πιθανές διορθώσεις και ενδεχόμενες ενισχύσεις στα σημάδια.

Η δεύτερη μέρα μας βρίσκει στο εγκαταλειμμένο φυλάκιο του Ε.Σ. με την ονομασία 1777 όπου στην πραγματικότητα είναι στα 1640μ. Την ονομασία 1777μ την έχει πάρει από την σκοπιά του φυλακίου που βρίσκεται μερικές δεκάδες μέτρα προς την κορυφογραμμή.

Με τα σακίδια επ’ ώμου ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφογραμμή και από εκεί ευθυγραμμισμένη πορεία με τα ορόσημα για την κορυφή.

Με τα σακίδια επ’ ώμου ξεκινήσαμε την ανάβαση προς την κορυφογραμμή και από εκεί ευθυγραμμισμένη πορεία με τα ορόσημα για την κορυφή.

Μια διαδρομή περίπου 60 χιλιομέτρων με συνεχής υψομετρικές αλλαγές από τα 1400μ έως τα 1900μ παράλληλα με τα Ελληνό-Βουλγαρικά σύνορα τα οποία οριοθετούνται  με κάποια εναπομείναντα ορόσημα του Ε.Σ. καθώς και τα εγκαταλειμμένα κατά μήκος της κορυφογραμμής  φυλάκια, σκοπιές, πολυβολεία, συρματοπλέγματα που μαρτυρούν την τότε ισχυρή παρουσία του στρατού στην περιοχή και την μεγάλη σημασία του όρους για την χώρα κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η διαδρομή με μια πρώτη ματιά έμοιαζε βατή, στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν καθόλου και το ανακαλύπταμε όσο πέρναγε η ώρα η κόπωση από τις συνεχείς αλλαγές υψομετρικού λόγου της μορφολογίας και η υψηλή θερμοκρασία ελάφρωναν όλο και περισσότερο τα σακίδια από τα εμπλουτισμένα με μέταλλα, ισοτονικά μπουκάλια νερό που χρειαζόταν να πίνουμε συχνά πυκνά.

Η κορυφογραμμή σηματοδοτείτε συνολικά από 24 ορόσημα με το πρόθεμα (Ε), βρισκόμασταν πλέον στο Ε23 και ξέρουμε ότι σε λίγη ώρα θα προσεγγίσουμε την κορυφή. 

Ηδη από κάποιες οπτικές γωνίες διακρινόταν, στα τελευταία δυο ανεβοκατεβάσματα η κλίση ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που θα επιθυμούσαμε εκείνη την στιγμή και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό είχαν εξαφανιστεί από την χαμηλή μεν αλλά πυκνή βλάστηση η χρήσιμες οδηγοί γιδόστρατες. 

Ψάχνοντας να βρούμε τα καλύτερα και πιο ξεκούραστα πατήματα επισκεφτήκαμε πολλές φορές την γείτονα χώρα, φυσικά μικρή σημασία έχουν όλα αυτά εν καιρώ ειρήνης.

Το ορόσημο και το κολονάκι της υψομετρικής αναφοράς ήταν ήδη στο οπτικό μας πεδίο και όπως συμβαίνει συνήθως κατά μαγικό τρόπο ή κούραση είχε παραδώσει την σκυτάλη στην χαρά της επίτευξης του πρώτου στόχου, με μεγάλα γρήγορα βήματα απλώναμε ήδη το χέρι μας να αγγίξουμε τα 2031μ.

Τα πρώτα λεπτά κύλησαν με τα μάτια να ταξιδεύουν στις τέσσερεις άκρες του ορίζοντα, το θέαμα μοναδικό και μεγαλειώδες που όσες φορές και αν το συναντήσεις πάντα θα το θαυμάζεις σαν να είναι πρώτη φορά.

Ένα μικρό σνακ, καταγραφή στο gps και η απαραίτητες φωτογραφίες πριν ξεκινήσουμε προς τα δυτικά.

Τα πρώτα μέτρα κατηφορικά ήταν ότι πρέπει για να βρούμε τον βηματισμό μας πριν συνεχίσουμε την κορυφογραμμή και αρχίζουμε να μετράμε αντίστροφα τα ορόσημα του Ε.Σ. 

Περίπου μετά από μία ώρα πεζοπορίας ένα μαύρο σύννεφο ήρθε ακριβός πάνω από την οροσειρά φέρνοντας μαζί του δροσερό αεράκι κάνοντας τα πράγματα πιο εύκολα, έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε πιο γρήγορο βηματισμό.

Πολυβολείο Π8 του ήρωα Ίτζιου στο οροπέδιο Κουρί Γκιολ όπου βρίσκεται το μνημείο του επιλοχία και άλλων επτά πεσόντων.

Συνεχίζοντας την κορυφογραμμή προς τα ορόσημα Ε12 και Ε11 ο καιρός άλλαζε, τα σύννεφα είχαν καλύψει τα λίγο ψηλότερα σημεία ενώ συχνά συναντούσαμε κάτω από την βλάστηση μεγάλου διαμέτρου τρύπες που είχαν προκληθεί από ελεγχόμενες εκρήξεις σε νάρκες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που είχε πραγματοποίηση ο Ε.Σ. μετά από την αποχώρηση αυτού στις αρχές του 1980 κάνοντας το πέρασμα μας πιο αργό αλλά και κουραστικό

Λίγο πριν τις 14:00 είχαμε φτάσει στο Ε10 που αυτομάτως σήμαινε και την αναστροφή προς την βάση αφού πρώτα κάναμε μια στάση λίγων λεπτών για ξεκούραση.

Αποτυπώνοντας με φωτογραφικές ματιές τις τελευταίες εικόνες από το σημείο ξεκινήσαμε την επιστροφή δίνοντας μια σιωπηλή υπόσχεση ότι θα επιστρέψουμε σύντομα για να ολοκληρώσουμε την διάσχιση της κορυφογραμμής του όρους Μπέλες. 

Ευχαριστούμε το φίλο Θανάση Κοκκώνα για τα πλούσια σε πρωτεΐνες εδέσματα βουβαλιού που φρόντισε να έχουμε.

www.toxasapaki.gr